Çünkü oğlum daha önemli..

          Bugün benim evimde özellikle misafirlerime ayırdığım hiçbirşeyim olmadığını farkettim ve bununla gurur duydum.. Evimde bir misafir odam yok.. Misafirler için ayırdığım özel bir yemek takımım yok.. Evimin her odası benim, oğlumun ve eşimin.. İstediğimiz zaman istediğimiz odada zaman geçiriyoruz.. En güzel yemek takımlarımla hergün yemek yiyoruz.. Evim öyle sürekli derli toplu değil.. Aksine banyoda bile ayağımıza birşeyler takılıp ötüyor.. Öyle misafir gelir diye kasmıyorum.. Neden mi ?

         Çünkü oğlum bir daha 2 yaşında olamayacak.. On yaşına geldiğinde parmak boyasıyla yaptığı etkinliği dünyanın en mutlu insanı görüntüsünde heyecanla yapamayacak.. Evimi çok seviyorum.. Koltuk takımlarım, halılarım.. Ama hiçbiri oğlumdan önemli değil.. Az önce oyun hamurlarıyla beyaz halımda rengarenk bir görüntü oluştu.. Oğlumun suratında ki ifade görülmeye değerdi.. o nasıl bir mutluluk.. Parmak boyası yaparken kenarları beyaz olan koltuklarımda da aynı görüntü oluşmuştu ve oğlumda yine aynı ifade vardı..
          Arkadaşlarımla sohbet etmeyi bana oturmaya gelmelerini, onlara gitmeyi çok seviyorum.. Özellikle uzun zaman göremediğim bir arkadaşım geldiğimde sohbet etmemiz imkansız, çünkü oğlum konuşmaya başladı ve sürekli araya giriyor.. Ona bağırmak yerine söz hakkı tanıyorum.. Hatta onu dinlemesi için arkadaşlarımı uyarıyorum size birşey söylemek istiyor diye.. o şuan küçük bir mucit ve ben onunla gurur duyuyorum..

       5. kattaki komşumun benim evim, oğlum yada eşim hakkında ne düşündüğü umrumda değil, çünkü ben böyle mutluyum, oğlum böyle mutlu..İyiki de böyle yapıyorum.. Ona asla bu yaşını geri getiremem ama istediği gibi yaşarsa iyi bir çocukluk vermiş olabilirim..

       Hiçbirşey senden önemli olmaz küçük bey..

       Seni seviyorum..